Zagadka nie była specjalnie trudna. Zwłaszcza, że wszystkie potrzebne do jej rozwiązania dane wiszą w necie. Niemal wszyscy prawidłowo odebrali odpowiedź "E": istotnie Waldemar Pawlak w wyborach prezydenckich w okręgu płockim zgromadził mniej niż 30% liczby głosów, które padły na PSL-owskiego kandydata na senatora w równoległych wyborach uzupełniających. Dodam, że znacznie mniej.
Okręg płocki w wyborach senackich tworzą powiaty płockie (miejski i wiejski) oraz ciechanowski, gostyniński, mławski, płoński, przasnyski, sierpecki, sochaczewski, żuromiński i żyrardowski. Michał Boszko zebrał tam 132 427 głosów. Waldemar Pawlak - 12 960. Ponad dziesięciokrotnie mniej! Dokładnie 9.79%. A zatem na pewno mniej niż co dziesiąty wyborca Boszki poparł Pawlaka. Ilu dokładnie - nie wiemy, bo istnieje niepusty zapewne zbiór wyborców Pawlaka, którzy na kartce senackiej wybrali coś innego niż krzyżyk dla Boszki. Ale wielu ich być nie mogło, to zresztą nieistotne.
Płockie wyniki zadają kłam tezie o znacznym sukcesie lewicy w minioną niedzielę. Wprawdzie wśród głosujących na Boszkę było niewątpliwie wielu zwolenników SLD, którzy "swojego" kandydata nie mieli. Działa to jednak także w drugą stronę! 13% Napieralskiego w skali kraju to nie są ludzie, którzy wybrali jego lewicowość.
Znaczną grupę stanowią tacy, jak część "elektoratu PSL" w okręgu płockim. Głosowanie na Pawlaka uznali np. za niemożliwe (kara za koalicję z PO) albo bezsensowne (niskie notowania w sondażach). Chcieli wyrazić sprzeciw wobec duopolu PO-PiS na scenie politycznej i uznali, że najlepiej słyszalny ten sprzeciw będzie w postaci głosu na rosnącego w sondażach Napieralskiego. To wszakże nie znaczy, że za rok zagłosują na SLD!
Napieralski i Pawlak nie rządzą duszami "swoich elektoratów". Ścigając się w umizgach wobec szefa SLD i "lewicy" obaj główni kandydaci najwyraźniej zapominają o tym, a także nie rozumieją lekcji, jaka płynie z okręgu płockiego.
